De Westelijke Woestijn, tussen de Nijl en de Libische grens gelegen, wordt ook de Libische woestijn genoemd en is door-ploegd met depressies. Dit zijn verzakkingen van hele gebieden, vaak tot onder zeeniveau. Depressies betekent : dichter bij het grondwater. Dit verklaart meteen de vele oases. Reeds in pre-dynastieke tijden trokken er karavanen geladen met dadels en druiven, zout en mineralen uit de oases naar de Nijlvallei. Farao’s met ronkende namen lieten er hun sporen na, maar de westelijke woestijn oefende ook een aantrekkingskracht uit op illustere buitenlanders uit de Oudheid zoals Darius, Alexander de Grote en natuurlijk de Romeinen.

Cleopatra was trouwens verzot op baden in de meren van de oases.

Terwijl Arabische vertellingen verhalen over machtige woestijngeesten die verborgen schatten bewaken, zoeken hedendaagse avonturiers er naar een zoveelste Atlantis, dit maal onder het zand verborgen.

De vele tempels, graven en kloosters lijken al duizenden jaren in te dommelen in een onwezenlijk mooi en stil decor... Naast deze verrassende schat aan cultuur verbergt deze woestijn ook wonderlijk natuurtaferelen. We kunnen ons nietig voelen in de massieve stilte van de ‘witte woestijn’ met haar hallucinante Henri Moore-achtige galerijen in kalksteen. Andere delen van de woestijn liggen onder een laag gestold vulkanisch magma. Soms rijden we over de oude zeebodem of in de bedding van de Oer-Nijl, die meermaals van loop veranderde. In de nabijheid van sprookjesachtige oases, met de weelderigste palmen ooit gezien, liggen schitterende zoutmeren, waarboven de lucht immer trilt. Geen fata morgana, maar een continu feest voor het oog !